Zum Artikel Saalhauser Bote Nr. 14, 1/2004
Zurück
Inhalt
Vor
De Siuerlänner
Sankt Rafael harr Urläouw
hat
un kam grad trügge van
Breylen-Stadt,
un woll sik wier tau'r Stie
mellen,
da raip use Hiärguatt ok
all: vertellen!
Diu wörst jo wual im
Siuerland,
meyn Raiseengel, dät is
charmant!
Niu segg mol, biu't do ungen
gäiht,
of alles am rechten Platze näou
stäiht.
Sind de Wiesen grain?
Sind die Aiken wassen?
Un konnste dik diäm
Siuerlänner Platt
aanpassen?
Viär allen Dingen wat maket
de Luie?
Biu stäihert met
Äinfachhait un Truie?
Do harr St. Rafael gnaug tu
luawen
van blanken Huisern un
gemütlechen
Stuawen,
van häougen Biärgen un
frisker Luft,
van Wiesen un Görens un
Blaumenduft;
van lustegen Kingem un fleytegen
Fruggen
un erensthaften Männern,
diän me gutt kann truggen. Aawer, aawer - un de Engel
schudde am Koppe –
o Heer, vergiew mey aarmen
Troppe –
ik segget nit geren, doch mott
et seyn:
De Luie in Westfalen
sind anders äse am Rheyn. Westfalen sind all äse steyv
bekannt,
aawer de gröttesten
Dickköppe hiär't
Siuerland.
Wat se wellt, diät
wellt se!
Bö se sind, do gelt
se!
Iähr Sinn is
twiäss, de Koppe sind rund,
watt se siätt, watt
se biätt,
jedes Wort weyger'n
Pund.
Do feng use Heerguatt
aan te glünsken:
Meyn Rafael, ik möchte
wünsken,
et gäften diär Steywen
näou mehr in der Welt,
wat sind se fix, wann't
erensthaft gelt!
Wat könnt se kuiem, bo't
der Maihe weet,
dann is et ne nit te fräouh
un te spät.
Se hallet meyn Wort äse't
im Hiärten stäiht
un se sind ok höflech, -
wann't nit anders
gäiht.
Meyne Siuerlänner sollt
grad bleywen,
äse sind.
Niu goh un reste dik iut, meyn
Kind.
Christine Koch
Zurück
Inhalt
Vor
|